Jak święta to tylko z rodziną (z Koszalina)

Musimy na chwilę zejść z Drogi Świętego Jakuba, a właściwie wyprzedzić większość wydarzeń, ponieważ mam historię, która nie może czekać. Przez dwa dni moja chęć opowiedzenia Wam tej historii mocowała się z chronologią zdarzeń i w końcu chęć zwyciężyła. Było tak:

Na kilka dni przed Wigilią wysyłam  do Kuby smsa „spotkajmy się przed świętami”. Nie widzieliśmy się tak długo, od camino minęło już pół roku. Kuba ma jednak dużo zajęć – jak odpisuje - w domu i w kościele. Wpadam na pomysł, że zrobię mu niespodziankę i zjawię się na mszy, podczas której Kuba służy przy ołtarzu.  Nie wiem jednak o której godzinie jest msza.  Kontaktuję się więc z Tatą Kuby, żeby ustalił godzinę. Mój plan jest taki – przyjeżdżam na mszę, potem chwilkę porozmawiam z Kubą i wracam do domu. Jednak ten plan od razu bierze w łeb, gdy Tato Kuby dzwoni do mnie z informacją, że msza jest o jedenastej, a potem zapraszają mnie na obiad. Tato Kuby jest pełen entuzjazmu dla mojego pomysłu, a ja …, no cóż ja jestem zaskoczona i zachwycona, że on tak szybko i chętnie całą tę moja akcję ogarnął! Mam się zjawić za dwadzieścia dziesiąta na dworcu, stamtąd Tato Kuby zabierze mnie w miejsce, gdzie  można mnie przetrzymać do jedenastej. Potem pójdziemy do kościoła.

Rozmawiam także z Kajetanem, opowiadam mu jaką niespodziankę przygotowuję dla Kuby. Kajetan jest zachwycony i żałuje, że go tam ze mną nie będzie. Kończąc rozmowę, zwierzam się, że mam takie dziwne uczucie, że nie jestem jedyną osobą robiącą niespodziankę.

Noc przed nie mogę zasnąć z podekscytowania. Przewracam się z boku na bok, czekam, żeby już wstać, a wcześnie, bo piętnaście po szóstej muszę zerwać się z łóżka.  Nareszcie dzwoni budzik. Wstaję, szykuję się. Wszystko mam przygotowane: upominki dla Kuby i jego rodziny, sukienka, torebka (wcześniej wysprzątana), buty wypastowane. Wyruszam. Kiedy idę na dworzec jest trochę przed  ósmą, ale w drugi dzień świąt nikogo nie ma o tej porze na ulicach. W ciszy zaczyna padać śnieg, leniwie wstaje dzień. Jest tak gwiazdkowo  jak na filmie familijnym. Wsiadam do pociągu, szukam konduktora, żeby kupić bilet – to już znacie, prawda? Ale konduktorowi zawiesza się terminal i nie może mi wydrukować biletu.

- O, to może pojadę bez biletu – żartuję.

- I tak zamierzałem dać pani prezent – mówi konduktor – w końcu dziś drugi dzień świąt – uśmiecha się i wręcza mi bilet za…  40 groszy!

- Tylko niech pani to zostawi dla siebie – dodaje szeptem.

Proszę więc nie mówcie nikomu, że Wam powiedziałam.

Ja wykrzykuję – „to niemożliwe!” A mężczyzna odpowiada:

- Na tym świecie wszystko jest możliwe.

Co prawda, to prawda, należy mu przyznać rację.  I tę tezę możecie akurat powtarzać wszystkim i zawsze.

- Niech się pani za mnie pomodli – kontynuuje konduktor.

- Jasne  – odpowiadam – zrobię to z przyjemnością i to od razu, bo tak się składa, że akurat jadę na mszę.

Wiecie już oczywiście, że jestem w siódmym niebie i dalej zmierzam do celu absolutnie szczęśliwa. Wysiadam na dworcu dokładnie według planu, schodzę z peronu i w moją stronę biegnie Tato Kuby. Wita mnie serdecznie i zabiera do mieszkania Dziadka Kuby, żeby tam przetrzymać przez czas, który pozostał do mszy. Rozmawiamy, głównie o bieganiu. Tato Kuby jest lekarzem i dopytuje o moją endo. Jako doktor wyraża też swą opinię na temat triatlonów i innych wyczynów sportowych, które pojawiają się w moich planach. Trzeba jednak powiedzieć, że nie trzyma się kurczowo swojej opinii i podczas tej rozmowy więcej w nim sportowca niż lekarza. (Pamiętacie, Kuba jest kolarzem, podobnie jego ojciec i bracia).  Zresztą muszę powiedzieć uczciwie, że jak się ma takiego syna, to już człowiekowi nic nie pozostaje, tylko być fajnym – szybko dochodzę do tego wniosku. Wkrótce przekonam się także, że nie dotyczy to tylko Taty Kuby.

Pod domem czeka na nas Mama Kuby, zostawiamy tu samochód i idziemy do kościoła. O Boże! Wchodzę do środka i serce zaczyna mi walić jak szalone!

- Sama chciałaś – mówi Tato Kuby  wyjątkowo zadowolony.

Kościół jest pełny. Wolna tylko pierwsza ławka. Niewielka, w sam raz na trzy osoby. Zmierzamy w jej kierunku.

- Nie sądzisz chyba, że to przypadek? – retorycznie pyta mnie szeptem Mama Kuby – zarezerwowałam ją – mówi z uśmiechem. Jeśli napisałabym, że jestem zaskoczona, to chyba nie byłaby prawda, w tym momencie przestaje mnie cokolwiek dziwić.

To co się dzieje wygląda znacznie lepiej niż w moich wyobrażeniach. Znacie to chyba z „Alchemika” – wyraź pragnienie, zrób krok w jego kierunku, a Wszechświat na nie odpowie! Rodzina Kuby jest lepsza niż Wszechświat, tak odpowiada na moje pragnienie, że nie wiem, czy mam śmiać się w głos, czy płakać ze wzruszenia.

Siedzimy w ławce. Modlę się za konduktora, jak prosił.  Z zakrystii wychodzi Kuba. Patrzy na nas. Podnosi brwi ze zdumienia. Wyciąga szyję w naszą stronę. Patrzy. Ucieka do zakrystii. Za chwilę wygląda stamtąd. Wychodzi. Patrzy. Patrzy coraz bardziej… patrzy jeszcze bardziej … A po chwili jego twarz rozjaśnia uśmiech. Ja uśmiecham się od ucha do ucha. Uśmiecham się tak, jak kot z „Alicji w Krainie czarów”, jakbym była  samym uśmiechem. Jakbym była wyłącznie uśmiechem. Podczas tej mszy wszyscy się będą uśmiechać, ja, Mama Kuby, Tato Kuby, Kuba i Ksiądz.

Msza jest wspaniała, kazanie piękne, czas szybko mija. Stoimy teraz przed Kościołem, tuż obok żywej szopki, podchodzi Kuba z Olą oraz jego bracia. Witamy się i śmiejemy.  

– Już nie wiedziałem, co mnie bardziej dziwi, że widzę Magdę, czy że tato jest w kościele - komentuje Kuba i pękamy ze śmiechu - Byłem ciekawy, kto pierwszy zemdleje z wrażenia, ja z powodu Magdy, czy proboszcz z powodu taty! Świetna rodzina z Koszalina!

Okazuje się, że rodzice Kuby wymyślili opowieść o rodzinie z Koszalina, która ma ich odwiedzić w święta. Rodzina, której Kuba w ogóle nie zna, której nigdy nie widział.  Bracia Kuby, Piotrek i Kacper byli wtajemniczeni w całą akcję, tylko jedyny Kuba żył w nieświadomości. Teraz wszyscy co rusz przywołują rodzinę z Koszalina i wybuchamy śmiechem.

moja czapka

W domu dostaję wyjątkowy  prezent – zimową czapkę specjalną dla przyjaciół rodziny. Siedzimy, rozmawiamy, opowiadam moje podróżnicze historie i nagle słyszę głos. Kurcze, słyszę głosy. I ja je znam. Szukam w pamięci, kto to, do kogo należą, gdy w drzwiach pojawia się dziadek Kuby, Wiesiu! I Michał! I mama Michała! Rzucam im się na szyję. Wiesiu podnosi mnie do góry. Obcałowuję i przytulam księży! Nie ma jak święta z rodziną! – myślę sobie,  szczególnie z rodziną z Koszalina. Oto ja robiąca niespodziankę zostałam wyniespodziankowana! Wspaniały Wszechświat! Wspaniali ludzie! Wspaniałe Boże Narodzenie!

Jemy obiad, wspominamy camino, opowiadamy sobie trochę o minionym pół roku. Rany, jakie życie jest fajne w tej chwili! Co za święta!

Wracam na dwie tury, żeby spotkać się z Kajetanem i wszystko mu opowiedzieć. Gdy wysiadam z pociągu Kajetan patrzy na mnie błyszczącymi oczami i mówi:

- Jaka ty jesteś pięknie szczęśliwa!

A kto mnie uszczęśliwił?
Rodzina z Koszalina.  

PS. Jeśli raz pójdziecie na camino, ono przejmie Wasze życie i będzie trwać, gdziekolwiek nie wyruszycie. Trzeba tylko zaufać Drodze.