To już koniec/To jeszcze nie koniec*

To będzie ostatni post o camino z moją chłopacką drużyną. Nie będę też Was przekonywać, że dotyczy on wyłącznie camino, bo bardzo leżą mi na sercu bieżące wydarzenia.  

Gdy coś się kończy zwykle pocieszamy się, że koniec jest nowym początkiem. To prawda. Zapominamy jednak, że pomiędzy końcem a nowym początkiem jest jeszcze dystans do przebycia. To najtrudniejsza trasa, jaką musimy w życiu przechodzić. Najczęściej droga ta jest pogrążona w ciemnościach, idziemy w rozpaczy i po omacku. Upadamy albo chwytamy się czegokolwiek, aby się nie przewrócić. W ten sposób łatwo się poranić. Czasem wydaje się, że możemy ją przebiec, żeby już, już zjawić się na starcie i wyruszyć w stronę nowego. Ale prawda jest taka, że musimy dać sobie dokładnie tyle czasu ile potrzeba, żeby przebyć ten dystans. To nie wyścig, ale przygotowanie do następnego etapu. Nie możemy też udawać, że tej drogi w ogóle nie ma - wtedy okłamujemy samych siebie. Najtrudniejsze jest jednak to, aby przebyć tę trasę świadomie, bo tylko wtedy możemy się czegoś nauczyć, czegoś dowiedzieć i dopiero tak wzbogaceni wyruszyć do nowego początku. Ważne jest też odnaleźć w sobie poczucie wdzięczności za to co było dobre, ponieważ wdzięczność otwiera serce na to, co przed nami.

Ja zupełnie nie pamiętam mojego powrotu z camino, mam przed oczami tylko sceny z filmu Wojtka młodszego, który oglądaliśmy na caminowym spotkaniu u Michała. Oto  jedziemy w deszczu taksówkami na lotnisko. Ja niosę kanapki i cały czas jem. Lecimy z Santiago do Barcelony. W Barcelonie odprawiamy ostatnią wspólną mszę w lotniskowej kaplicy, są z nami tez pielgrzymi ze Słowacji. Potem żegnam się z Kubą (to już moje wspomnienie). Chcę to zrobić teraz, kiedy możemy być sami, zachowując zbudowaną przez ostatnie dni bliskość i intymność. Jest trochę wesoło, a trochę smutno. W kolejce do bramki żartujemy z małą, rezolutną Wiktorią. Zaraz wylądujemy w Pyrzowicach. Tu się pożegnamy.

A dzisiaj, zamiast się żegnać chciałam Wam, chłopaki podziękować:

Paweł – dzięki Tobie zrozumiałam, że samotność jest zarówno wyborem, jak i rodzajem próby, w której możemy się sprawdzać i służyć Bogu. Pozwoliłeś mi także dostrzec, że dystans często bywa tylko pozorem, a bliskość wydarza się także na poziomie wspólnej modlitwy. Dziękuję i mam nadzieję, że będziesz znajdował spokój i ukojenie, tam gdzie go szukasz.

Michał – dziękuję Ci za to, że jesteś Wojownikiem Jezusa i za to, że zebrałeś chłopacką drużynę, a następnie, pod katedrą w Porto, włączyłeś mnie do niej. I za słowa „Od tej pory, gdy powiem, zachowujesz się jak dziewczyna, to będzie znaczyło komplement”. Dziękuję Ci za ciekawość świata i ludzi. Mam nadzieję, że zawsze będziesz Wojownikiem Jezusa i inspiracją dla tych wszystkich, którzy także pragną za Nim podążać.

Wiesiu – dziękuję Ci za wielką, serdeczną akceptację dla różnorodnych ludzkich losów, za tę bliskość z otwartymi na świat drzwiami i oknami, za wielką wspaniałą umiejętność dzielenia się i obdarowywania. Mam nadzieję, że przyjemności jakie oferuje świat dadzą Ci poczucie szczęścia i nieustającej młodości.

Wojtku starszy – Tobie dziękuję za to, że mogłam podziwiać Twoją rzetelną wiarę. Twoje gorące zaangażowanie i wyjątkowe skupienie podczas wspólnego odmawiania psalmów, pozwoliły mi one dostrzec płochość mojej modlitwy. Dziękuję i mam nadzieję, że wszędzie, gdzie się znajdziesz, będziesz czuł obecność Boga, który da Ci odwagę.

Wojtku młodszy – dziękuję Ci za Twoją młodzieńczą, nieustraszoną dociekliwość i ciekawość świata, która wielokrotnie kazała mi się zastanawiać jeszcze raz nad różnymi sprawami i weryfikować dotychczasowe poglądy. Dziękuję, że podzieliłeś się ze mną Twoimi zainteresowaniami, bo to pozwoliło mi zobaczyć, że świat nie kończy się tam, gdzie kończy się moja wiedza o nim. Mam nadzieję, że przed Tobą mnóstwo wspaniałości tego świata do doświadczenia.

Kuba – Tobie dziękuję za wszystko, za każdą chwilę spędzoną razem, którą tu opisałam i za wszystko to, czego nie opisałam, a przecież się wydarzyło. Mam nadzieję, że odnajdziesz w sobie siłę, którą Bóg oferuje nam wszystkim, ale nie wszyscy po nią sięgamy, żeby żyć szczęśliwie i prawdziwie, co nie znaczy łatwo i wygodnie. Zawsze będziesz dla mnie kimś szczególnie ważnym.

Tak zamyka się camino z moją chłopacką drużyną. Za kilka miesięcy wyruszam znowu. Tym razem z Faro do Santiago. Znajduję się właśnie na tej trasie pomiędzy końcem i początkiem. Bardzo staram się zachować świadomość i uwagę, aby dobrze przygotować się do nowej Drogi. W sytuacji straty, w jakiej się znalazłam wymaga to szczególnej mobilizacji i wysiłku. Usiłuję zrozumieć dlaczego na jednym moście – tam tuż przed Sao Pedro de Rates – złamałam nogę, a teraz na drugim serce. Poturbowałam się dość mocno, gdy most nagle i niespodziewanie zniknął spod moich stóp. Przez moment nawet myślałam, że roztrzaskam się na dnie, ale w porę uświadomiłam sobie, że mam skrzydła i nie potrzebuję wcale mostu. Tu jestem winna wdzięczność kilku osobom, które zrobiły wszystko, żebym przypomniała sobie o tych skrzydłach. Całkowicie bezinteresowna pomoc pozwoliła mi wznieść się i uwierzyć, że mogę spokojnie - choć ciut wolniej - iść dalej do nowego początku, a potem znów od początku do końca … że nie wiem jak będzie, ale wiem, że będzie dobrze.

*To już koniec/ To jeszcze nie koniec – niepotrzebne można skreślić. Nie zawsze wiadomo od razu, gdzie jest koniec i można go zobaczyć dopiero z dystansu, ze środka kolejnego etapu albo nawet z kolejnego końca. A bywa i tak, że czasem to wcale nie koniec, bo sprawy zazębiają się znów nieoczekiwanie, a to był nie koniec, lecz głęboki oddech świata.